We deden van van alles de laatste maanden.
En dat nam (en neemt nog steeds) heel veel tijd en zo mogelijk
nog meer energie in beslag.
‘Van alles’ als in: verhuizen! En zoals ik – verhuiskampioen die
ik ben, maar nu heb ik me voorgenomen om de frequentie toch iets te minderen –
wel kon schatten, komt verhuizen nooit alleen. Ah nee. Verhuizen betekent onder
andere ook: inpakken. Een heel huis in dozen steken. Iets waar twee weken vóór
D-day nog niet aan begonnen was. Opnieuw: ah nee. Want er moest dan ook een
nieuw huis geschilderd worden. Van boven tot onder en terug tot boven.
(Kleine zijsprong: ik wéét dat ik niet té hard mag klagen en
beide handjes mag kussen dat het ‘maar’ schilderen was. Hierboven had evengoed
kunnen staan ‘Er moest dan ook een nieuw huis verbouwd worden’. Dat verbouwen
had de vorige eigenaar dan al netjes gedaan om de stulp tiptop in orde te
kunnen verkopen. Aan ons, in dit geval. Kleine zijsprong op de zijsprong:
respect, chapeau, chique, dikke duim en alle andere uitdrukkingen van deze
aard, aan zij die een huis verbouwen. Écht waar: RESPECT! De maniak en
controlefreak die in mij huizen zouden dat niet overleven. Mijn angstaanjagende
verhouding met materiële chaos en rommel maken dat ik me zelfs moest inhouden
om tijdens het inpakken niet tussentijds even op te ruimen. Moe word ik daar
soms van, van die freak in mij. Diezelfde freak in mij heeft zich dan wel
vol-le-dig kunnen uitleven in het zorgvuldig labelen van de dozen, iets waar ik
dan weer helemaal blij van word, sorry daarvoor.)
En er moest ook gewoon gewerkt worden. Ah ja. Want verhuizen
kost centen.
Nu een kleine maand geleden stonden we, samen met een bende
trouwe verhuisvrienden (bedankt vriendjes, ook aan jullie beloof ik plechtig
dat we binnen drie jaar niet opnieuw met z’n allen aan de ladderlift staan, of
toch niet bij ons althans!) ons hele hebben en houden in een vrachtwagen te
steken om het enkele luttele uurtjes later opnieuw uit diezelfde vrachtwagen te
halen (logisch, want dat is nu net wat het conceptje ‘verhuizen’ inhoudt
natuurlijk). En toen alles binnen stond en we samen met dezelfde vrienden aan de pizza en het bier zaten, sprak billiepapa de voor mij bijna historische
woorden ‘Aaah. Het is gelukt! Het is achter de rug!’. ‘Ja,’ zei ik, ‘het is
achter de rug.’
Mijn woorden waren nog niet koud, of de Maniak in Mij (laat ik haar MiM noemen) kwam
al tussenbeide: ‘Achter de rug?!? Achter de rúg?!? Het begint begot pas! Kijk
naar al die dozen hier! Die moeten hier zo.snel.mogelijk. weg! Hop, hop!’ –
zucht. Ik herhaal: moe word ik daar soms van.
Enfin, het waren hoogdagen voor MiM de afgelopen vier weken.
Maar ook daar kwam afgelopen weekend verandering in. Terwijl billiepapa ergens in Oostenrijk op de latten stond en billiepop een verbazend uitgebreide middagdut deed naaide ik de eerste stukken op Schotense bodem. Ik zei 'naaide', maar moet eigenlijk zeggen 'Ik lockte m'n eerste stukken'. En oho, na die ervaring begrijp ik pas ten volle wat er bedoeld wordt als er gezegd wordt 'ik lockte snel iets in elkaar'. Maar man toch: za-lig! Waarom heb ik mijn Nieuwe Beste Vriendin niet eerder leren kennen? Een ware openbaring, ik zweer het.
Op twee middagdutten tijd werden in elkaar gestoken, volledig met de overlock:
4 kussenovertrekken
Bovendien pimpte ik nog een brievenbus zodat mijnheer facteur ook bij ons iets kwijt kan, maar misschien kan ik hem best eerst een zonnebril cadeau doen.
En als u, na de kennismaking met MiM, nog niet bent gaan lopen
zeg ik graag:
tot naais!
| billiepop |