| MiM |

We deden van van alles de laatste maanden. 

En dat nam (en neemt nog steeds) heel veel tijd en zo mogelijk nog meer energie in beslag.

‘Van alles’ als in: verhuizen! En zoals ik – verhuiskampioen die ik ben, maar nu heb ik me voorgenomen om de frequentie toch iets te minderen – wel kon schatten, komt verhuizen nooit alleen. Ah nee. Verhuizen betekent onder andere ook: inpakken. Een heel huis in dozen steken. Iets waar twee weken vóór D-day nog niet aan begonnen was. Opnieuw: ah nee. Want er moest dan ook een nieuw huis geschilderd worden. Van boven tot onder en terug tot boven.

(Kleine zijsprong: ik wéét dat ik niet té hard mag klagen en beide handjes mag kussen dat het ‘maar’ schilderen was. Hierboven had evengoed kunnen staan ‘Er moest dan ook een nieuw huis verbouwd worden’. Dat verbouwen had de vorige eigenaar dan al netjes gedaan om de stulp tiptop in orde te kunnen verkopen. Aan ons, in dit geval. Kleine zijsprong op de zijsprong: respect, chapeau, chique, dikke duim en alle andere uitdrukkingen van deze aard, aan zij die een huis verbouwen. Écht waar: RESPECT! De maniak en controlefreak die in mij huizen zouden dat niet overleven. Mijn angstaanjagende verhouding met materiële chaos en rommel maken dat ik me zelfs moest inhouden om tijdens het inpakken niet tussentijds even op te ruimen. Moe word ik daar soms van, van die freak in mij. Diezelfde freak in mij heeft zich dan wel vol-le-dig kunnen uitleven in het zorgvuldig labelen van de dozen, iets waar ik dan weer helemaal blij van word, sorry daarvoor.)

En er moest ook gewoon gewerkt worden. Ah ja. Want verhuizen kost centen.

Nu een kleine maand geleden stonden we, samen met een bende trouwe verhuisvrienden (bedankt vriendjes, ook aan jullie beloof ik plechtig dat we binnen drie jaar niet opnieuw met z’n allen aan de ladderlift staan, of toch niet bij ons althans!) ons hele hebben en houden in een vrachtwagen te steken om het enkele luttele uurtjes later opnieuw uit diezelfde vrachtwagen te halen (logisch, want dat is nu net wat het conceptje ‘verhuizen’ inhoudt natuurlijk). En toen alles binnen stond en we samen met dezelfde vrienden aan de pizza en het bier zaten, sprak billiepapa de voor mij bijna historische woorden ‘Aaah. Het is gelukt! Het is achter de rug!’. ‘Ja,’ zei ik, ‘het is achter de rug.’

Mijn woorden waren nog niet koud, of de Maniak in Mij (laat ik haar MiM noemen) kwam al tussenbeide: ‘Achter de rug?!? Achter de rúg?!? Het begint begot pas! Kijk naar al die dozen hier! Die moeten hier zo.snel.mogelijk. weg! Hop, hop!’ – zucht. Ik herhaal: moe word ik daar soms van.

Enfin, het waren hoogdagen voor MiM de afgelopen vier weken. 

Nu, hoe hard ik soms ook vecht tegen MiM, ik moet toegeven dat ik MiM soms ook oneindig dankbaar ben. Zoals nu bijvoorbeeld. Vier weken na de verhuis is alles uitgepakt en hebben de meeste spullen hun plekje in de nieuwe stulp gekregen.

Ok, er moet ook nog heel wat gebeuren, maar ik ben op het punt gekomen dat de Kleine Genieter in mij MiM het zwijgen kan opleggen. 

Ik loop hier rond en geniet van zoveel kleine dingen: van de berging die ruikt zoals een berging hoort te ruiken: naar frisgewassen wasgoed. Van billiepop die als een volwaardig wielrenner op haar fietsje door de woonkamer sjeest, en op haar eigen manier alle hoeken van het 'nieuw uisj' ontdekt. 

Van het licht dat zelfs op (de talrijke) grijze dagen naar binnen valt. Van de vogels die 's ochtends extreem hard fluiten (ik was vergeten hoe dat klonk na tien jaar midden in de stad gewoond te hebben) in de tuin.

Genieten dus ... 

Maar anyways, ik wijk weer af ... Heel dit relaas eigenlijk om te verklaren waarom er geen tijd was om te naaien en nog minder om te bloggen. (Zo weinig tijd eigenlijk dat ik het zelfs volledig heb gemist dat het aantal volgers de 100 gepasseerd is! *shame on me* En ik had nog wel een give-away van een eigen creatie beloofd bij 100, oeps. Dit moet ik in de volgende post dus uitgebreid goedmaken, dat spreekt voor zich. In't oog houden die handel, met andere woorden!)

Maar ook daar kwam afgelopen weekend verandering in. Terwijl billiepapa ergens in Oostenrijk op de latten stond en billiepop een verbazend uitgebreide middagdut deed naaide ik de eerste stukken op Schotense bodem. Ik zei 'naaide', maar moet eigenlijk zeggen 'Ik lockte m'n eerste stukken'. En oho, na die ervaring begrijp ik pas ten volle wat er bedoeld wordt als er gezegd wordt 'ik lockte snel iets in elkaar'. Maar man toch: za-lig! Waarom heb ik mijn Nieuwe Beste Vriendin niet eerder leren kennen? Een ware openbaring, ik zweer het. 

Op twee middagdutten tijd werden in elkaar gestoken, volledig met de overlock:

4 kussenovertrekken

een truitje voor mijzelve

een truitje voor billiepop in dezelfde stof, een bijpassende Jacob en nog een Jacob als cadeautje voor jarige Joels. (De twee laatsten uiteraard niet met de overlock.)

Bovendien pimpte ik nog een brievenbus zodat mijnheer facteur ook bij ons iets kwijt kan, maar misschien kan ik hem best eerst een zonnebril cadeau doen.

Besluit: ik denk dat bovenstaande creaties het startschot zijn geweest voor een nieuw naaitijdperk in een nieuw huis, en dankzij MiM voel ik me er zowaar bijna klaar voor ook. 

En als u, na de kennismaking met MiM, nog niet bent gaan lopen zeg ik graag:

tot naais!

| billiepop |